សួស្តីឆ្នាំសកល2020
យើងបានរស់មកដល់សករាជ្យថ្មីមួយទៀតហើយ សាងអនុស្សាវរី សិភមង្គល ដល់គ្រួសារ និងប្រឹងប្រែងធ្វើកិច្ចការងារថ្មី ក្នុងឆ្នាំថ្មីឲ្យបានល្អជាងឆ្នាំមុន។ សួនកុមារជិះឡាន ជិះយន្តហោះកុមារជុំគ្រួសារ ផឹកភេសជ្ជៈ
Posts
តោះដាច់ ឧកញ៉ាតី ដែនដីតម្បាញសូត្រ
ប្រសិនបើបងប្អូនត្រូវការក្រណាត់សូត្រ សំពត់ ក្រមា តម្បាញដោយដៃ សូមអញ្ជើញទៅកោះដាច់និងកោះឧកញ៉ាតី
ស្រ្តីវ័យចំណាស់និងក្តាកី
នៅក្រោមផ្ទះ មានបង្គោលជ្រុងៗ និងសសៃអំបោះក្រាលជាបន្ទះ និងសម្លេង ប៉ៈឆាងៗ ដែលលាន់ឡើងបន្តបន្ទាប់គ្នាមិនដាច់រយៈ យើងឃើញស្ត្រីវ័យបជ្ឈិមប្រហែល៦០ឆ្នាំ កំពុងបោះកូនត្រល់ច្រិលចុះច្រិលឡើង។ ខ្ញុំក៏ចូលដល់ក្រោមផ្ទះលើកដៃទាំងទ្វេផ្គុំគ្នានិយាយឡើង៖ ខ្ញុំៈជំរាបសួរអ៊ំ អ៊ំស្រីៈចា៎ជំរាបសួរ មានការអ្វីក្មួយ មកអង្គុយលេងសិន។ ខ្ញុំក៏ចូលដល់ក្បែរក្តាកីហើយ តបវិញថា ខ្ញុំៈ បាទអ៊ំ ខ្ញុំឃើញអ៊ំកំពុងត្បាញក៏ចូលលេង ខាងនេះជនជាតិជប៉ុន គាត់ចង់មើលការត្បាញ់ដែរ តើខ្ញុំសុំមើលបានទេអ៊ំ? កូនកំលោះនៅក្រោមផ្ទះកំពុងដើរទៅក្រោយ គាត់ស្រែកឡើងថ្នមៗ អាក្អូនយកកៅអីឲ្យពូអង្គុយលេង ។ ខ្ញុំពោលឡើងៈ បាទមិនអីទេអ៊ំ ខ្ញុំនឹងទៅវិញឆាប់ៗទេ។ ខ្ញុំបន្តទៀត អ៊ំតើនេះហូលមែនទេ? អ៊ំៈ ចា៎ ហូល នេះសាច់សូត្រ ក្មួយស្ទាបមើលរលោងណាស់។ ខ្ញុំៈ តើសូត្រនេះជារបស់ខ្មែរយើងមែនទេអ៊ំ? គាត់តប ចា៎យកមកពីតាកែវ និងវៀតណាមខ្លះក្មួយ។ ខ្ញុំៈ អ៊ំតើមួយកីនេះត្បាញ់ប៉ុន្មានខែ? អ៊ំៈបើអំបោះធម្មតឋបួនទៅប្រាំមួយខែណុះ ហើយបើសូត្រវិញមួយឆ្នាំពីរបានហើយ ណាមួយសុខភាពមិនស្រួលផង មិនសូវបានត្បាញទេ។ ខ្ញុំៈ បាទ ចុះទៅលក់នៅណាអ៊ំ។ អ៊ំៈ អូឬស្សី មួយក្បិនបាន៤០ដុល្លាជាងដែរ ត្បាញរួចមានគេ...
ទេសចរណ៍ធម្មជាតិកោះដាច់ អរិយក្សត្រ ឧកញ៉ាតី
១៥ធ្នូ២៥៦៣ ចេញដំណើរពីផ្ទះតាំងពីម៉ោងប្រាំគត់ឆ្ពោះទៅជួបជុំគ្នានៅវិមានឯករាជ្យដើម្បី ជិះកង់កម្សាន្ត ឆ្ពោះទៅគោលដៅកោះដាច់ ដែលជារម្មនីយដ្ឋានធម្មជាតិ។ ក្រោយជួបជុំគ្នាហើយ ប្រហែលម៉ោង៦ក្រុមកង់បាន វិលកងចក្រតាមកំពង់ដរអរិយក្សត្រ ជិះរបតាមមាត់ទន្លេមេគង្គប៉ែកខាងកើត ដែលអមដោយទេសភាពស្រស់បំព្រងរុក្ខាតូចធំអមដងវិថីនាពេលអរុណ និងសម្លេងបក្សី យំឆ្លើយឆ្លងចចេកចាច លើមែករុក្ខា ជាតន្ត្រីធម្មជាតិកំដរអារម្មណ៍អ្នកទេសចរណ៍នានា។ តាមដងផ្លូវរលាក់ដោយគ្រហុកខ្លះ រាបស្មើដោយចាក់បេតុងខ្លះ ប៉ុន្តែមិនមានអ្វីជាឧបសគ្គសម្រាប់ក្រុមយើងឡើយ ដោយសារកង់ដែលយើងជិះជាប្រភេទកង់ភ្នំMTBដែលអាចប្រើបានគ្រប់ស្ថានភាពផ្លូវ។ ជិះបានយូរបន្តិច ក៏បានឈានដល់ចំការពោត ចេក និងដំណាំផ្សេងៗ ដែលមានផ្ទែបៃតងខៀវខ្ចី ទាក់ទាញអ្នកទេសចរណ៍ ឲ្យស្ងប់អារម្មណ៍ ភ្លេចការនឿយហត់។ យូរៗម្តង យើងឮសម្លេងសើច និងពាក្យញ៉ោះគ្នាតាមបែបអ្នកលេងកង់ ដោយក្តីរីករាយ។ ពេលចូលដល់ដែនដីកោះដាច់ ទោះស្ថានភាពផ្លូវហុយ បែកល្អងធូលីសំពោងដោយសារបងប្អូនអ្នកជិះកង់ខាងមុខយ៉ាងណា ក៏មិនរាថយ យើងឆ្ពោះទៅមុខដ៏រាបដល់គោលដៅ។ សម្លេងកីតម្បាញ់ បានលាន់ចេញ ប៉ៈឆាងៗ ប៉ះនឹងសោតារម្មណ៍ដែលបញ្ជាក់ថា ទីនេះគឺជាកន្លែ...